قـاب شیشـه ای

باید بگوییم: گور پدر اینکه تنهایی پدر آدم را درمی آورد!... گور پدر اینکه تنهایی پدر آدم را... گور پدر اینکه تنها... ولی نه واقعا؛ خوب که فکرش را بکنی نمی شود به همین سادگی گفت گور پدرش، تنهایی تیشه اش تیزتر از آن است که بشود ساده انکارش کرد و گوگولی گوگولی گویان لُپِ باقیمانده ی زندگی را کشید!! تنهایی برای زندگی ات اصلا "باقیمانده" ای نمی گذارد!... البته تنهایی داریم تا تنهایی، تنهاییِ پیش از بودنش خیلی هم خوب بود. تنهایی ام پیش تر جاده ای بود که چند متر جلوتر در شیبی یا در پیچی گم می شد، و همیشه امیدی بود که چیزی پس از آن در راه باشد...، تنهایی ام اما این روزها جاده ای ست که تا بی نهایت صافِ صاف است و در تیررسِ دید؛ و تا دور، تا پایان، تا آنجا که به کوه ها می رسد، هیچ چیز نیست، هیچ چیز نیست، هیچ چیز نیست، جز خیالِ وحشت افزای تو که نکند دستِ کسی را... پیشت یکی از این بوته ها... و ای وای... تنها وحشتِ پنهان در این راهِ خالی و خسته کننده همین است، و تنها دلخوشی اش هیچ... مگر همین که شاید بروی سینما با یک پاپ کورن گنده به بغل، و دلت بازوهایش را بخواهد، و دو ساعتی را بتوانی بند شوی یکجا! و اگرنه این دوازده متر اتاق را هی باید از این دیوار بروی تا آن دیوار، از آن دیوار بیایی تا این دیوار، هی زل بزنی به گوشی، هی بروی در یخچال را باز و بسته کنی دستِ کم دویست و هشتاد و چندبار در روز، و هی زل بزنی به جاده ی بی صاحب، بترسی از تمام بوته ها، بترسی از آنجا که نکند تا آن کوه ها هزارسال پیاده روی کنی بی آنکه کسی نیمی از راه را کوله ات را برایت بیاورد و دستت را... آخ دستت را... هر که دستِ هر که می گیرد انگار تیر حرمله بر سینه ام می نشیند!! دست هایت کجاست؟ بازوانت چرا روی صندلیِ کناری ام نیست؟ چرا این پاپ کورنِ گنده یکی ست!؟ چرا با پتوی مچاله در میانم بیدار می شوم؟ چرا تنهایی گور خودش و پدرش را جمع نمی کند از جلوی چشممان گور به گور شود؟! چرا نیستی؟ چرا نیستم من؟!
.
.
.
Mahdieh Latifi مهدیه لطیفی